ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΜΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑΣ
Αν δούμε το θέμα ιστορικά θα αντιληφθούμε πως η μεγάλη απάτη της δημοκρατίας, του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, (του υπαρκτού και του μη υπαρκτού), στηρίζονται στο δίπολο των αντιθέτων που παράγουν μόνον αδιέξοδα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή …
Κατά τον 5Ο π.χ. αιώνα όπου στην Αθήνα βασιλιάς ήταν ο Περικλής, υπήρχε τεραστία ανάπτυξη που δεν μπορούσε να καλυφθούν όλα τα έργα της από τους σκλάβους της περιοχής, και για αυτόν τον λόγο ήρθαν σκλάβοι, δούλοι και από άλλες περιοχές.
Αυτοί λοιπόν ξεσπάθωσαν, και ζητούσαν καλύτερες αμοιβές και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Με κίνητρο λοιπόν όλα αυτά που περιγράψαμε, ξεκίνησαν οι ξεσηκωμοί και οι ανταρσίες. Για αυτόν τον λόγο ο Περικλής σκέφτηκε πως μετά από όλες εκείνες τις κακουχίες που είχε περάσει το κράτος των Αθηνών, έπρεπε να βρεθεί μια λύση για να σταματήσουν όλες οι αναταραχές μέσα στην πόλη κράτος.
Η πολιτική ζωή της Αθήνας, μετά τη λήξη των Περσικών πολέμων, κυριαρχείται από δύο ανταγωνιστικά πολιτικά κόμματα, το αριστοκρατικό και το δημοκρατικό.
Το πολίτευμα, όπως το οργάνωσε ο Κλεισθένης, συνεχώς εξελισσόταν, και έχασε το συντηρητικό του χαρακτήρα, γίνεται όλο και περισσότερο δημοκρατικό.
Τα πρόσωπα, όσο ισχυρά και αν είναι, υποτάσσονται στις θελήσεις του συνόλου.
Ο Μιλτιάδης και ο Θεμιστοκλής, οι δύο πρωταγωνιστές των Περσικών πολέμων, πεθαίνουν ο ένας στη φυλακή και ο άλλος στην εξορία.
Οι κύριοι εκπρόσωποι της νέας πολιτικής γενιάς, αν και ανήκουν σε αντίπαλες πολιτικές μερίδες, όπως ο Κίμων και ο Περικλής, δέχονται να είναι απλώς οι προικισμένοι υπηρέτες της κοινότητας.
Η νομιμοφροσύνη του Κίμωνα στο δημοκρατικό πολίτευμα είναι παροιμιώδης. Ο ίδιος δέχεται αδιαμαρτύρητα τον εξοστρακισμό του το 461 π.χ. και, όταν η πατρίδα τον ανακαλεί, τίθεται επικεφαλής του στόλου των Αθηναίων κατά την τελευταία τους επιχείρηση εναντίον των Περσών, για να πεθάνει πολιορκώντας τη Σαλαμίνα της Κύπρου και να νικήσει, έστω και νεκρός, τους Πέρσες (449 π.χ.).
Ο ίδιος ο Περικλής δεν είναι παρά ο πρώτος ανάμεσα στους πολίτες. Η μεγαλύτερη δόξα για τον Περικλή είναι ότι, παρόλο που κυριάρχησε για πολλά χρόνια στον πολιτικό στίβο της Αθήνας και συγκέντρωσε στα χέρια του εκτεταμένες εξουσίες, όμως ποτέ δεν ξέφυγε από τη δημοκρατική νομιμότητα.
Η απάτη όμως στην όλη αυτή ιστορία, ήταν πως αντί να εξισώσει και να εξισορροπήσει τις ζωές των πολιτών του κράτους των Αθηνών, στράφηκε προς μια άλλη κατεύθυνση που του έδωσε ζωή και απομάκρυνε τον κίνδυνο της ανταρσίας για μερικά χρόνια.
Με αυτόν τον τρόπο όμως από ότι φάνηκε εκ των υστέρων, το πολίτευμα της Δημοκρατίας μακροημέρευσε, διότι έως σήμερα κανείς δεν κατανόησε πως αυτό που ονομάζουμε δημοκρατικό πολίτευμα, είναι μια ανοησία και μισή.
Αυτό συμβαίνει γιατί η ας πούμε «Δημοκρατία» δίνει την δυνατότητα στους εκάστοτε κυβερνώντες, να διατηρούν τα προνόμιά τους, και στο τέλος λόγω της πόλωσης και του ατελείωτου πινγκ-πονγκ που διαδραματίζεται μέσα στις χιλιετίες, το μόνον που συμβαίνει είναι να κερδίζουν πάντα κάτι ψίχουλα οι δούλοι - οι σκλάβοι και κατόπιν οι εργαζόμενοι και οι εργάτες γης, που εξαπατημένοι εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί.
Αυτό συμβαίνει από τον Περικλή έως τα Φέουδα της Τσαρικής Ρωσίας. Κατόπιν με την αποτυχημένη επανάσταση των ναυτών της Κρονστάνδης και τέλος έως την Ρώσικη Επανάσταση του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, από τις 8 Μαρτίου 1917 έως τις 16 Ιουνίου 1923.
Ότι περιγράφεται σε αυτό το άρθρο είναι απλά ιστορία χωρίς καμιά δική μου παρέμβαση.
Τώρα όμως συνεχίζουμε για να μπορέσετε να αντιληφθείτε τι ήταν αυτό που άλλαξε η επανάσταση στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας.
Απλά το έργο άλλαξε σενάριο, και ενώ μέχρι τότε είχαμε τους φεουδάρχες και τους εργαζόμενους μαζί με τους αγρότες που ήταν και οι σύμμαχοι των εργατών, μετά μπήκαμε στην πρώτη βιομηχανική επανάσταση και με αυτόν τον τρόπο άλλαξαν και οι συσχετισμοί.
Σε αυτήν την περίοδο που κράτησε αρκετά χρόνια, μπήκαν οι βάσεις για να μεταφερθεί το πεδίο των μαχών, από την πρότερα κατάσταση, σε ένα νέο δίπολο που ήταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός.
Πάλι εξαπάτηση των εργαζομένων πάλι το ίδιο έργο με μια μικρή μετατροπή στο σενάριο.
Από την στιγμή που οι εργαζόμενοι που έμπαιναν στην παραγωγή διαφόρων προϊόντων, που δεν μπορούσαν να τα καταναλώσουν, και ο υπαρκτός σοσιαλισμός μα και ο καπιταλισμός είχαν τα νέα δικά τους αδιέξοδα που ήταν από την μια πλευρά η υπερπαραγωγές μα και από την άλλη η αδυναμία της κατανάλωσης των προϊόντων που παρήγαγαν.
Άρα ? αδιέξοδο και εδώ … Βλέπουμε λοιπόν πως διαχρονικά υπάρχει ένα δίπολο που εναλλάσσεται στην εξουσία χωρίς να μπορεί να δώσεις λύσεις.
Ούτε ο σοσιαλισμός ήταν και είναι λύση, μα ούτε και ο καπιταλισμός.
Αν μπορέσει κανείς να δει με ένα άλλο μάτι, ο καπιταλισμός που μετά άνοιξε τις αγορές και έγινε παγκοσμιοποίηση κράτησε τα προνόμια των λίγων εις βάρος των πολλών φτωχών ανθρώπων.
Ενώ ο σοσιαλισμός ήταν και είναι ένα πιο δίκαιο σύστημα διακυβέρνησης, όμως και αυτό εμπεριέχει την αδικία των πολλών εργαζομένων και εργατών γης, απέναντι στις λίγες οικογένειες των πλουσίων ολιγαρχών που εκμεταλλεύτηκαν διαχρονικά όσους εργάστηκαν για αυτούς παράγοντας πάντα υπεραξία.
Αν τώρα δούμε όλη αυτήν την ιστορία, έχοντας αποστασιοποιηθεί από τις ταξικές μας διαφορές, θα κατανοήσουμε πως το ζήτημα δεν θα ήταν να διαχειριστούμε τις ατέλειες του ενός η του άλλου πολιτικό-οικονομικού συστήματος, αλλά να βρούμε την χρυσή τομή που θα δώσει την δύναμη απορρόφησης των προϊόντων γης αλλά και των άλλων προϊόντων κατανάλωσης από όλους τους ανθρώπους του πλανήτη.
Με αυτόν τον τρόπο θα παράγουμε μόνο όσα μας χρειάζονται και θα καταναλώνουμε κάτω από τα μισά.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά πραγματικότητα, μας χρειάζονται εκείνα τα ιδαιολογικο-πολιτικά και φιλοσοφικά εργαλεία, που θα μας οδηγήσουν σε αυτόν τον δρόμο της ισορροπίας.
Ο τέταρτος δρόμος προς την ισορροπία του πλανήτη, θα επέλθει μέσα από τέσσερις σταθερές που προτίθεμαι να σας τις παραθέσω αμέσως.
ΙΣΟΝΟΜΙΑ | ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ | ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ | ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ.
Με μια λέξη αυτό που χρειάζεται σήμερα, χθες θα έλεγα είναι μια νέα Ι.Δ.Ε.Α που θα μας απελευθερώσει σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό το σχέδιο που αναλύσαμε σήμερα θα μπορέσει να επιτευχθεί άμεσα γιατί και είναι απλό είναι και άμεσα υλοποιήσιμο εάν βγάλουμε από την μέση αυτό το ρημάδι το δίπολο που χωρίζει πάνω από 3000 χρόνια τους ανθρώπους και κατά συνέπεια όλον τον πλανήτη.
Αλλά αυτά που υπολείπονται θα τα αναλύσουμε στο επόμενο άρθρο μας.
Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας…
Ραντεβού την άλλη εβδομάδα.
Άκης Ρούσσος
Δημοσιογράφος –Ερευνητής
.png)
